Nazwę „Wehrmacht” przywróciła ustawa z 16 marca 1935, przekształcając istniejącą w czasie republiki weimarskiej 100-tysięczną zawodową Reichswerę w masową nowoczesną armię. Wehrmacht dzielił się na trzy rodzaje sił zbrojnych: wojska lądowe (das Heer), wojska lotnicze (die Luftwaffe) i marynarkę wojenną (die Kriegsmarine), z których każdy podlegał odrębnemu dowództwu naczelnemu i własnemu sztabowi generalnemu. W chwili wybuchu II wojny światowej Wehrmacht liczył 4,8 mln żołnierzy, w tym wojska lądowe - 3 750 tys. żołnierzy. Przejęcie czeskich zasobów broni i wyposażenia dało Niemcom uzbrojenie dla 36 dywizji. Do maja 1940 siły wojsk lądowych zostały znacznie rozbudowane. Liczyły 157 dywizji, w tym 140 dywizji piechoty i górskich oraz 17 dywizji szybkich (1 kawalerii, 6 zmotoryzowanych, 10 pancernych).
W chwili wybuchu wojny Luftwaffe dysponowała 4 161 samolotami, w tym: 1 179 myśliwcami, 1 180 bombowcami, 406 bombowcami nurkującymi, 604 rozpoznawczymi, 240 obrony wybrzeża i 552 transportowe; w gotowości bojowej było 2 775 samolotów, tj. 67%.
W chwili wybuchu II wojny światowej, którą rozpoczął niemiecki pancernik szkolny Schleswig-Holstein ostrzałem Westerplatte, Kriegsmarine miała: 2 pancerniki, 3 pancerniki kieszonkowe, 2 stare pancerniki szkolne, 1 ciężki krążownik, 6 lekkich krążowników, 3 okręty artyleryjskie i awizo, 33 niszczyciele i nowe torpedowce, 10 eskortowców, 57 okrętów podwodnych, 17 ścigaczy, 10 trałowców i 38 kutrów trałowych.
…
